Znolensfolens

Ağızdan çıkan sözlerin geri telafisi mümkün olmuyor. Sözleri bıçak yarasından daha çok acıttığı kuşkusuz bir gerçek. Ancak sözler bıçak yarasının aksine inciten kişiyi de incitiyor. Asla kaçamazsınız sözlerin lanetinden. Geceleri size kabus olup sizi uykunuzdan uyandırır. Asla unutmamalısınız ne söylediklerinizi çünkü karşınızdaki kişi unutmayacaktır. Bu yüzden az konuşuyorum. Söylediğim her şeyi ne kadar imkansız olsa da hatırlayabilmek için. Kimseyi incitmemek için. Sizi incitmek istemiyorum bu yüzden susmama izin verir misiniz? -Balian-

 Zamanın akıp gittiği durgun, tükenmiş ve yorgun saatlerde karşıma biri çıktı. Yüzüme bakıyor ve yüz ifademin ne anlama geldiğini anlamaya çalışıyordu. Beni çözemeyeceğini bilmeden... Ona sempati ile baktım. İçimin ne kadar derin, ne kadar kırgın, ne kadar yalnız olduğunu anlayamadan bana meraklı gözlerle bakan ona... Hissettiklerimi kelimelere dökemeyecek kadar yorulmuştum. Hiçbir şey umurumda değilken umurumdaymış gibi rol yapmaktan da. İnsanlara karşı karşılığını asla alamayacağım nezaketle davranmaktan,  İnsanlardan bir şey beklemeyeceğime dair kendime söz vermiştim. İnsanların sözlerine güvenmeyecektim artık. Herkes yalancıydı çünkü. Herkes gösterişçi, herkes daima bir oyuncuydu. Bana bakan kişi dış görünüşümün ne kadar sıradan olduğu kanısına varıp benden uzaklaştı. İçimi, gerçek beni tanımadan bile benim hakkımdaki yargısını vermişti. İnsanların kendim hakkındaki düşüncülerini değiştirmeye çalışmaktan gerçekten çok yorulmuştum. Beni gerçekten anlayabilecek ya da tanıyabilecek bi

  Adlee ona göz ucuyla bakan kalabalığa baktı. Hepsinin bakışlarındaki aşağılamayı hissedebiliyordu. Onun hakkında kötü düşünüyorlar, onu yanlış anlıyorlar ve onu yargılıyorlardı.  Adlee, bundan uzun zaman önce sıkılmıştı. Cevabının önemli olmadığı sorulara cevap vermekten ve insanların onun hakkındaki fikirlerini değiştirmeye çalışmaktan... Ne yaparsa yapsın sonuç her zaman aynıydı. Daima bulunduğu yere dönen saatin kolundan başka bir şey değildi.  Ona bakan bakışlar karşısında kalbinin hasar aldığını hissetti. Ne kadar direnirse dirensin bu aşağılama karşısında canı acıyordu. Yine de yüzü ifadesiz tutmayı başardı. Ondan beklenmeyeni yaparak başını kaldırdı ve gözlerindeki kararlılığın herkes tarafından görünmesine izin verdi. Geri dönüş artık bir şeçenek değildi.

1 Beni beklediğini sanarken gittiğin kilometreleri saymaya başladım. Yalnızlığımı bana tamamen unutturduktan sonra tekrar hatırlamama izin verdin. Asla atmayacağın bir mesajı beklemekten beni yordun, tükettin. Sessiz ve melankolik hayatıma geri döndüm işte... Hiçbir şey olmamış gibi davranmaya da... 2 Hayatıma girdiğin anı hatırlıyorum. Renklerin ve seslerin ne kadar canlı olduğunu, Mevsimlerin bahara döndüğünü, Buz kesen kalbimin eridiğini... Bana hissetmeyi tekrar hatırlatmıştın. Kalbim duygularını tekrar geri kazanmıştı. Üzüntü, kıskançlık, öfke, hayal kırıklığı... Sevinç, huzur, teslimiyet, neşe... 3 Umursamıyorum Umursamıyorum Umursamıyorum 4 Ama neden hala canım acıyor?